Janneke’s verhaal: “ik overwon anorexia”
“Als ik het kan, kan jij het ook!”
Toen ik 17 jaar was, ontwikkelde ik anorexia. Het begon eerst met steeds een beetje minder eten, maar ik ging met de maanden steeds sneller afvallen. Nadat ik met mijn moeder deelde dat ik moeite had met eten, maakten wij een afspraak bij de huisarts. Deze goede man nam mij direct serieus, terwijl ik op dat moment nog geen ondergewicht had. Ik ben hem hier nog steeds ontzettend dankbaar voor. Als hij tegen mij had gezegd: “je moet gewoon meer eten” of “je bent nog lichamelijk gezond, kom later maar terug” (reacties die ik helaas vaker heb gehoord van andere meiden die met eetproblematiek bij de huisarts kwamen), dan weet ik niet waar ik nu had gestaan. Hij raadde mij daarentegen juist aan om hulp te zoeken en het zelf ook uiterst serieus te nemen. Dit heb ik gedaan. Anne kende PRI en raadde mij deze behandeling aan, dus ik besloot Past Reality Integration (PRI) een kans te geven.
Bij PRI leerde ik dat niet willen eten geen bewuste keuze, aandachttrekkerij of manipulerend gedrag is (wat helaas soms wel zo wordt gezien door buitenstaanders). Het is een coping, een beschermingsmechanisme, omdat het een manier is om niet te voelen. Wanneer een situatie mij (onbewust) deed denken aan een onderliggende oude pijn, ging ik minder eten om minder te voelen. Mijn anorexia was dus eigenlijk de deksel op een put met andere onderliggende oude pijn. Ik leerde dat ieder mens oude pijn heeft uit zijn verleden, ook als je je dit niet meer herinnert. Ik had een goede jeugd gehad, kwam uit een fijn en warm gezin en op school, met vrienden en hobby’s ging eigenlijk alles goed. Maar in de behandeling kwam ook naar boven hoe eng het voor mij als klein kind was wanneer één van mijn ouders boos op mij werd. Alsof er een reus van 5 meter boven je uit torent die met boze harde ogen op je neerkijkt, een luide donderende stem heeft en jou vertelt dat je het niet goed doet. Dat is doodeng. Toen ik 17 jaar was en er thuis ruzie of boosheid ontstond, raakte dat direct bij mij aan deze oude pijn als klein meisje. En om dat niet te voelen, ging ik mij focussen op calorieën, afvallen en eten.
Mijn PRI-therapeut hielp mij de onderliggende oude pijn te voelen, deze in het verleden te plaatsen en het heden te zien voor wat het werkelijk is. Als volwassene (en ook puber!) is boosheid misschien niet fijn om op je af te krijgen, maar het is niet meer bedreigend. Door dit te voelen kon ik mijn beschermingsmechanisme, namelijk het stoppen met eten, loslaten. Stapje voor stapje ging het beter. Wat was dit bevrijdend! En nu, meer dan een decennium later, gaat het nog steeds goed met mij. Ik ben 100% hersteld van de anorexia en nooit bang voor een terugval, want in de therapie heb ik de instrumenten geleerd om mijzelf te helpen wanneer ik merk dat ik iets niet wil voelen. Ik heb mijzelf uit de hel van een eetprobleem kunnen bevrijden en ben ontzettend dankbaar dat ik nu als psycholoog ook anderen hierbij kan helpen. Ik ben blij dat ik hierin een voorbeeld kan zijn, en weet: als ik het kan, kan jij het ook!
